Kiedy wreszcie skończyło padać i ranek wczesnym świtem nie przyniósł mgieł nad Wierną wspinałem się na, przecież tak nieodległą, Miedziankę po mokrej i śliskiej ścieżce. Czego szukałem tego pochmurnego dnia – może abstrakcji na mokrych blokach skalnych, pięknych porostów, mchów, a może dalekich panoram „moich” gór osnutych białymi tumanami wznoszących się chmur. Miedzianka to takie cudowne miejsce do odwiedzania w każdej porze roku – zimą, gdy strome zbocza pokrywa biały puch, jesienią, gdy piękne kolory wyłaniają się z mgieł, latem hmmm – tłumy turystów na skalnych graniach i wiosną… Wiosna jest tu najbardziej orzeźwiająca i ekscytująca pod warunkiem, że jest ta właściwa pogoda. Wszyscy wiemy, że pogoda jest ważną częścią fotografii krajobrazowej, a tego dnia nie było tego światła, tego wschodu. Był szary dzień…
Dotarłem do końca lasu i wyszedłem na stromo wznoszącą się ku szczytowi polanę. Obraz, który ujrzałem, był wyjątkowy. Wszędzie jak okiem sięgnąć zieleń w różnych odcieniach, których nawet nie wiem jak opisać.
Z niej wyłaniają się szare, wapienne bloki pokryte magicznymi wzorów porostów i białe dywany zawilców. Te kwiaty były niesamowite. Mieniły się bielą wśród pysznej zieleni, ożywiały szarość skał, nie zrażały się kolczastymi krzewami irg i róż. Były wszędzie, a patrzenie na nie aż bolało.
Od lat robię zdjęcia małych fragmentów przyrody, najczęściej tej nieożywionej. Mniej udane są dla mnie zdjęcia kwiatów, które nadawałyby się do wydrukowania i powieszenia na ścianie, ale tego dnia… Gdziekolwiek się obróciłem, kolejne zdjęcie domagało się zrobienia i kolejne, i kolejne, i kolejne.
Wchodziłem na wierzchołki Miedzianki, a po chwili szukałem scen u ich podnóża. Dywany zawilców były uzależniające, tylko to światło. Ale czy byłaby to frajda, gdybyśmy zawsze znajdowali się w idealnym miejscu przy idealnej pogodzie?
Zobacz też: Woda i skała Miedzianka Góra Skarbów – wystawa I znów na Miedzianka Mgły na Miedziance Na Miedziance Skalny ogród na Miedziance Piękno zimy Malownicze Świętokrzyskie